خرداد ۱۴۰۰ ، انتخابات ریاست جهوری در سوریه برگزار شد؛ میزان مشارکت را ۷۸ درصد اعلام کردند و پیروز نیز، همان طور که کاملاً پیش بینی می شد، بشار اسد بود با ۹۵٫۱ درصد آراء.

چه اتفاقی افتاد است که ۹۵ درصد مردم که رای به بشار اسد دادند یک هفته مقاومت نکردند بلکه هنگام ورود مخالفین حکومت بشار اسد به شهر خوشحالی هم میکردند.

همین قضیه در بقیه کشور های که دیکتاتوری بوداند وجود داشت ، کشور لیبی  و مصر مردمشان مقاومت نکردند.

اما  قضیه سوریه را مقایسه کنید با اویل انقلاب اسلامی ایران که مردم با دست خالی ۳۵ روز تمام مقابل ارتش یک کشور ایستادند تا شهر خرمشهر از دست نرود. حکومت ها هرچند سلاح های پیشرفته و قوی داشته باشند اما اگر مردم آن کشور ناراضی باشند هیچ فایده ای ندارد.

بزرگترین سلاح هرکشوری مقابل دشمن نیرو انسانی آن کشور است اگر مردم یک حکومت را بخواهند همه دنیا نمی تواند آن کشور را شکست دهند وای بر روزی که مردم یک کشور از حکومت آن کشور نارضی باشند با کوچک ترین حمله دشمن از بین خواهد رفت.

رضایت مردم از حکومت یکی از مهم‌ترین شاخص‌ها برای سنجش عملکرد یک نظام سیاسی و اجتماعی است. هنگامی که مردم از حکومتی راضی باشند، آن حکومت پایدارتر خواهد بود، همکاری بیشتری از سوی مردم دریافت می‌کند و در نتیجه، امکان پیشرفت و توسعه‌ی بیشتر فراهم می‌شود.

هرحومتی اگر رضایت مردمش را میخواهد باید تلاش کند تا عدالت اجتماعی، ثبات و امنیت ، رشد اقتصادی ، آزادی فرد واجتماعی ، کارامدی حکومت و مشارکت سیاسی را به بهترین نحو برای مردم فراهم کند.

 حکومتی که از حمایت مردم برخوردار باشد، در برابر بحران‌ها و تغییرات مقاوم‌تر است ومردم آن کشور  همکاری بیشتری با حکومت در اجرای قوانین و برنامه‌های توسعه‌ای خواهند داشت. 

رضایت مردم، منجر به سرمایه‌گذاری بیشتر و رشد اقتصادی می‌شود و از بروز تنش‌های اجتماعی و اعتراضات گسترده جلوگیری می‌کند.

نارضایتی مردم از حکومت باعث بی  ثباتی سیاسی وافزایش احتمال وقوع انقلاب‌ها و کودتاها می شود وعدم اعتماد مردم به حکومت، منجر به کاهش مشارکت آن‌ها در انتخابات و سایر فعالیت‌های سیاسی می‌شود.

 سرمایه‌گذاران تمایلی به سرمایه‌گذاری در کشورهایی با حکومت‌های نامطلوب ندارند. هزینه‌های ناشی از کنترل اعتراضات و حفظ نظم عمومی، بر اقتصاد کشور فشار می‌آورد.